NC
มือหนาที่เคยกุมมือของร่างเล็กเอาไว้
ค่อยๆปล่อยมือคู่นั้นลงไปที่ข้างกายบาง สองมือจับขาที่ขัดสมาธิกันอยู่บนโซฟาให้แยกออกช้าๆ
ทุกการกระทำล้วนอยู่ในสายตาของลู่หานตลอดเวลา
“นายจะทำอะไร?”
เซฮุนไม่ตอบได้แต่ลูบไปมาที่ต้นขาขาวอยู่อย่างนั้น รอยแดงที่ดูยังไงก็รู้ว่ามันไม่ใช่รอยของตัวเองยิ่งทำให้เซฮุนโมโหหนักขึ้นไปอีก
แต่ก็ต้องพยายามข่มใจเอาไว้ ค่อยๆแหวกต้นขาขาวให้แยกออกจากกัน
ก่อนจะเลื่อนตัวเข้าไปในหว่างขาของร่างเล็กให้ใกล้มากขึ้น มือเล็กก็จับที่ไหล่ของเซฮุนเอาไว้
ร่างสูงสำรวจที่ส่วนอ่อนไหวเล็กที่อยู่ตรงหน้าช้าๆ
ค่อยๆไล่นิ้วตั้งแต่ส่วนโคนขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงปลาย
สัมผัสมันเบาๆก่อนจะใช้นิ้วบีบคลึงส่วนหัวช้าๆแค่นั้นก็ทำให้ร่างสูงรับรู้แล้วว่าร่างเล็กยังไม่เสร็จให้กับมันเป็นแน่แล้ว
“เซฮุน....เสียว....”
เสียงแผ่วเบาเอ่ยบอกช้าๆ
เมื่อนิ้วเรียวบีบคลึงอยู่ที่ส่วนอ่อนไหวอยู่อย่างนั้น
“ยังไม่เสร็จให้กับมันใช่มั๊ย”
เซฮุนเงยหน้าขึ้นมาถามก่อนที่ลู่หานจะก้มหน้าเพื่อซ่อนความอายเอาไว้แล้วส่ายหัวปฏิเสธทันที
เห็นดังนั้นเซฮุนเลยไม่รอช้าจับขาเรียวทั้งสองข้างให้ชันขึ้นมา
ลู่หานเลยได้แต่จิกปลายเท้าเอาไว้ที่ขอบของโซฟาเพราะกลัวว่ามันจะตกลงไปที่พื้น
ช่องทางรักสีชมพูเผยให้เห็นต่อสายตาของเซฮุนที่อยู่ตรงกันพอดี
แค่ได้เห็นเพียงแค่นี้หัวใจของเซฮุนก็แทบหยุดหายใจไปในทันทีเมื่อช่องทางนั้นเริ่มแดงและบวมเล็กน้อย
ราวกับว่าไม่นานมานี้มันมีบางสิ่งบางอย่างได้เข้าไปข้างในนี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ไม่จริง....ไม่จริงใช่มั๊ย
ไม่อยากจะเชื่อ
แต่แค่สายตามันก็คงจะตัดสินอะไรไปซะทุกอย่างไม่ได้
เซฮุนค่อยๆไล่นิ้วบริเวณรอบๆช่องทางนั้นช้าๆ มันร้อนและแดงมาก
“เสี่ยวลู่.....”
“ไม่....!!!” ร่างเล็กรีบปฏิเสธทันควันเมื่อเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของเซฮุน
ลู่หานก็รุ้ได้ทันทีว่าในใจของคนรักกำลังคิดอะไรอยู่
“นายบอกฉันมาเถอะว่านายกับมัน......”
เซฮุนดันตัวเองออกมาก่อนจะหันหน้าหนีกัดปากแน่นระงับอารมณ์ทั้งหมดเอาไว้
เขาไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่เขารักมากที่สุดในตอนนี้มันจะไม่ได้เป็นแค่ของของเขาเพียงคนเดียวอีกแล้ว
“นายเชื่อใจฉันมั๊ย....”
“ฉันเชื่อใจนาย...แต่ไม่เชื่อใจมัน”
“งั้นถ้าฉันบอกว่าฉันยังไม่ได้ตกเป็นของใครนายจะเชื่อฉันมั๊ย”
“ลู่หาน......”
“ฉันรักร่างกายของฉันพอๆกับที่ฉันรักนายและฉันก็รู้ว่านายก็คงจะหวงร่างกายนี้พอๆกับที่นายหวงฉัน
..... ถ้าฉันไม่ได้เข้าใจไปเอง”
เซฮุนค่อยๆหันกลับมามองหน้าของคนที่ตนรักช้าๆ
“แค่นิ้ว....นายเชื่อใจฉันสิ”
มือน้อยๆเอื้อมลงมาจับที่มือหนาให้ขึ้นมาวางที่ช่องทางด้านหลังของตนเองอีกครั้ง
“ช่วยพิสูจน์มันด้วยนิ้วของนายได้มั๊ย…..”
แววตาของเซฮุนเหมือนจะชั่งใจอยู่สักพักแต่สุดท้ายแล้วนิ้วเรียวก็ยอมสอดเข้าไปในช่องทางนั้นจนได้
แค่เพียงนิ้วเดียวเขาก็รู้แล้วว่าความจริงมันเป็นยังไง
แต่สำหรับเซฮุนแล้วถ้าต้องการให้ชัดเจนยิ่งกว่านี้มันก็ต้องเพิ่มเข้าไปอีก
“ฮึก!......”
ลู่หานกัดปากล่างเอาไว้เพื่อกลั้นเสียงร้องที่เกิดจากความเสียวจากช่องทางนั้น
“อ๊ะ!” แต่ก็ใช่ว่ามันจะกลั้นได้ง่ายๆซะที่ไหน
ร่างเล็กร้องออกมาจนได้เมื่อเซฮุนสอดนิ้วทั้งสามเข้าไปพร้อมๆกัน สอดเข้าออกช้าๆเป็นไปตามจังหวะหายใจของร่างบางก่อนจะค่อยๆหมุนวนนิ้วทั้งสามในช่องทางรักจนมันกระแทกไปโดนจุดกระสันที่อยู่ด้านในตัวของร่างเล็กเข้า
“พอ....พอแล้ว..ฉัน...อึก...เสียว
อ๊ะ!”
เซฮุนไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นนอกจากแรงตอดรัดแน่นที่นิ้วของเขา
ทำให้เขาเข้าใจทุกอย่างแล้วว่ามันคืออะไร
ลู่หานยังเป็นของเขา
..... เป็นแค่ของเขาคนเดียวเท่านั้น
“..เซฮุน....มัน....”
ลู่หานก้มลงมองส่วนอ่อนไหวที่ตั้งตรงอยู่ตรงหน้าของเซฮุนแล้วแทบจะพูดไม่ออก
มันเริ่มขยายใหญ่ขึ้นจนเจ้าตัวเกรงว่าจะอดกลั้นมันเอาไว้ไม่ไหว
เซฮุนไม่พูดอะไรมาก
เลื่อนมือข้างที่ว่างไปกอบกุมแก่นกายเล็กเอาไว้
รูดขึ้นลงอยู่สองสามครั้งก่อนที่ร่างสูงจะก้มลงครอบครองเอาไว้จนมิด
“ฮึก...เซฮุน...อ่า..”
มือเรียวกดศีรษะของคนตรงหน้าลงไปตามจังหวะขึ้นลงของปาก
ขาก็ขยับออกให้กว้างมากขึ้นเพื่อให้เซฮุนแทรกตัวเข้ามาได้
“อื้มมมม
....เสียว...อ่า...ซี๊ดดด....”
ลิ้นเล็กโลมเลยที่ส่วนปลายแลบลิ้นรัวเร็ว
ก่อนจะค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปตามรอยแยกที่อยู่ตรงส่วนปลายที่มีน้ำปริ่มออกมาเล็กน้อย
มือหนาที่กุมส่วนล่างเอาไว้ก็ช่วยชักขึ้นลงไปในตัว
ส่วนนิ้วเรียวก็ยังคงทำหน้าที่ของมันได้ดีค่อยๆชักเข้าออกที่ช่องทางรักเพื่อช่วยผ่อนคลายความเสียวในตัวของร่างเล็กอีกทาง
“เซฮุน...อึก...เร็ว..เร็วอีก....”
เสียงสั่นเครือของลู่หานเป็นตัวเร่งการขยับขึ้นลงได้เป็นอย่างดี
มือที่ตอนแรกขยุ้มกลุ่มผมทองเอาไว้ก็แปลเปลี่ยนมาเป็นลูบหัวของคนรักช้าๆ
แต่เมื่ออารมณ์ทั้งหมดเริ่มใกล้มาถึงจุดสุดยอดนิ้วเรียวก็เริ่มขยุ้มผมหนาอีกครั้ง
“ฮึก....ไม่....อ๊าสสสส์........”
เสียงร้องของลู่หานดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อตนเองได้ปลดปล่อยออกมาจนเต็มปากของร่างสูงทั้งหมดแล้ว
ร่างเล็กก็เอนตัวไปพิงพนักโซฟาอย่างเหนื่อยหอบ ขาทั้งสองข้างก็ปล่อยให้มันตกลงมาที่พื้นอย่างคนที่ไร้เรี่ยวแรง
กลับไปที่หน้าบทความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น