NC
“จงอิน...พี่เราจะรู้มั๊ย?”
“ไม่รู้สิ.......แบบนี้ก็ตื่นเต้นดีนะว่ามั๊ย”
พูดจบจงอินก็จัดการพลิกตัวให้คยองซูหันหน้าเข้าหาเคาเตอร์ที่อยู่ติดกับเตา ก่อนที่มือเล็กจะจัดการยันตัวเองเอาไว้กับขอบเคาเตอร์อย่างรู้หน้าที่ ร่างสูงเลื่อนตัวเข้ามาทาบทับแผ่นหลังเล็กเอาไว้ทำให้ในตอนนี้ดูเหมือนว่าจงอินจะกำลังเล้าโลมร่างเล็กมาจากทางด้านหลังแทน
มือหนากอดรั้งเอวบางให้เข้ามาใกล้ ก่อนที่จะส่งมืออีกข้างหนึ่งลงไปลูบที่ส่วนนั้นที่เริ่มนูนออกมาจากซับในที่ยังไม่ได้รับการปลดออก เสียงของร่างบางเริ่มครางออกมาจนดังขึ้นเรื่อยๆ ยามที่มือหนาเริ่มซุกไซร้สอดเข้าไปด้านในชั้นในตัวบาง
“อื้ออฮะ....”
มือเรียวจับขอบเคาเตอร์เอาไว้มั่นในขณะที่ตนต้องโก่งบั้นท้ายเข้าหาร่างสูง มือเรียวที่ส่งมาจากด้านหลังก็เริ่มเค้นคลึงอย่างหนักบีบรัดที่ส่วนนั้นราวกับว่ามันคือของเล่น คยองซูก็รู้สึกดีจนตอนนี้แทบที่จะทำอะไรไม่ถูกนอกเสียจากยืนหลับตาให้ร่างสูงปรนเปรออยู่ที่ส่วนนั้นเพียงอย่างเดียว
“อ๊า...อ๊ะ..อ๊ะ..”
ยามเมื่อแก่นกายของตนที่เริ่มแข็งขืนขึ้นถูกควักออกมาด้วยฝีมือของร่างสูง ไม่รอช้าจงอินเริ่มขยับมันขึ้นลงอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ได้สนใจร่างบางเลยสักนิดว่าเขาพร้อมแล้วหรือยัง
แรงรูดรั้งที่เพิ่มขึ้นสูงเริ่มเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นๆเรื่อยๆจนเมื่อเสียงครางเบาๆของคยองซูเริ่มดังติดกันถี่ๆบวกกับความชื้นแฉะที่ร่างสูงสัมผัสได้จากน้ำที่ปริ่มออกมาจากปลายของส่วนนั้น
“อ๊ะๆๆๆ จ...จงอิน...อื้อ...เร็ว..เร็วอีก.....”
เมื่อเริ่มรู้สึกว่าจะไม่ไหวแล้วจึงรีบออกปากสั่งร่างสูงให้ออกแรงรูดขึ้นลงให้เร็วกว่าเดิม เร็วขึ้นเรื่อยๆจนกระทั้งของเหลวที่อยู่ด้านในถูกปล่อยออกมาจนเต็มมือของจงอิน ส่วนที่เหลือก็ใหลย้อยลงมาจนเลอะเต็มพื้นห้องครัวเต็มไปหมด บางส่วนก็กระเด็นจนมันไปเปื้อนกับเคาเตอร์ด้านหน้าที่คยองซูยืนอยุ่
มือหนายังคงไม่หยุดหลังจากที่ส่วนนั้นถูกปลดปล่อยออกมา จงอินยังคงรูดรั้งอยู่อย่างนั้นเพื่อให้ร่างเล็กปล่อยออกมาให้หมด ริมฝีปากก็เอาแต่คลอเคลียที่หลังต้นคอของร่างเล็กไปมาจนคยองซูเสียวซ่านจนต้องหดคอหนีอยุ่ตลอดเวลา
หลังจากที่ส่วนนั้นถูกปรนเปรอจนมันปล่อยออกมาจนหมดแล้วนั้นจงอินก็จัดการพลิกตัวให้ร่างเล็กหันมาเผชิญหน้ากับตนทันที มือหนาข้างที่ไม่ได้เลอะก็เอื้อมลงมาเตรียมจะปลดกระดุมกางเกงยีนส์ของตนเอง ในตอนนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาก็คงจะห้ามใจตัวเองไม่ไหวแล้วเพราะตอนนี้ส่วนนั้นของเขามันก็เริ่มอยากจะออกมาเต็มที่แล้วเหมือนกัน ถ้าหากปล่อยเอาไว้มันก็คงจะไม่ดีแน่
“จงอิน.....”
ร่างสูงที่กำลังวุ่นอยู่กับการถอดกางเกงของตนอยู่นั้นกลับต้องเงยหน้าขึ้นมามองร่างเล็กตรงหน้าเมื่อจู่จู่คยองซูก็เรียกชื่อเขาเอาไว้ด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะยั่วก็ไม่เชิง
ถ้าเค้าฟังไม่ผิดนะ....
และในที่สุดร่างสูงก็พบต้นตอของร่างเล็กจนได้ว่าทำไมถึงต้องเรียกเค้าด้วยเสียงอย่างนั้น ก็เพราะส่วนนั้นที่เพิ่งปลดปล่อยออกไปในยามนี้มันกลับตั้งชันขึ้นมาอีกรอบเล่นเอาคยองซูต้องเบ้หน้าหนีเพราะความอึดอัดแล่นเข้ามาจู่โจมอีกครั้ง จงอินที่เห็นดังนั้นก็เลยใจดียอมทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าสูงต่อหน้าร่างเล็กเพื่อที่จะช่วยเหลือคนตรงหน้าก่อน ส่วนของตนค่อยเอาไว้ทีหลังก็ได้ เพราะรู้สึกว่าตอนนี้คยองซูจะเริ่มไม่ไหวอีกแล้ว
“เร็วๆสิ.....”
เรียกร้องราวกับเด็กน้อยที่เอาแต่ใจ จงอินเลยไม่อยากขัดเลยยกยิ้มให้ไปก่อนจะค่อยๆประคองแก่นกายนั่นเอาไว้เตรียมจะส่งเข้าปากทันที
ทุกสิ่งทุกอย่างทุกการกระทำล้วนแต่อยู่ในสายตาของใครบางคนมาโดยตลอดโดยที่คนด้านในที่กำลังเริงร่ากันอยู่ไม่ได้เอะใจกันเลยแม้แต่น้อย ยามเสียงครางของผู้เป็นน้องเริ่มดังขึ้นมาทุกครั้งที่แก่นกายของตนผลุบหายเข้าไปในริมฝีปากของคนด้านล่าง ร่างเล็กที่ยืนมองอยู่กลับต้องยกมือขึ้นมาปิดปากเอาไว้อย่างห้ามไม่ได้
นี่คยองซูกับจงอินกำลังมีอะไรกันในห้องครัวอย่างนั้นเหรอ.......ไม่นะ!
ร่างเล็กกลั้นเสียงร้องเอาไว้ไม่ให้คนด้านในได้รับรู้จนกระทั่งร่างเล็กที่เปลือยท่อนล่างอยู่หันมาเห็นคนสองคนกำลังยืนมองอยู่ตรงประตูนั้นก็ต้องตกใจไม่ใช่น้อย เมื่อพบว่าคนที่กำลังยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่นั่นก็คือ......
“พี่ลู่หาน!!”
กลับไปที่บทความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น